Er zijn maar weinig mensen die niet weten wat een stoel is. Een eenvoudig object is uitgegroeid tot een universeel teken, aangezien het noodzakelijk de menselijke maat weerspiegelt. Het kan gewoon niet missen: neem een zithouding aan en de stoel vormt zich naar een het menselijk lichaam…
Harald Jassoy is schijnbaar beperkt in zijn thematiek: stoelen, stoelen en nog eens stoelen zijn de enige herkenbare elementen in zijn schilderijen. Zijn kunst neigt nu en dan naar objectkunst, in die zin dat de buitenvorm van veel werken, ofschoon tweedimensionaal, gelijk is aan de buitenvorm van het meubel dat ervoor model heeft gestaan. Er is echter voortdurend veel meer gaande dan een simpele poging een bestaand voorwerp zo goed mogelijk in het platte vlak na te bootsen. Dat blijkt uit de ontwikkeling die zijn werk de laatste jaren heeft doorgemaakt.
Niet alleen hebben de schilderijen in de loop der tijd steeds meer de gedaante van zogenaamde “shaped canvasses” aangenomen, maar ook is de wijze van schilderen sterk veranderd. In de vroegere werken valt telkens een stoel waar te nemen die, vrij egaal geschilderd, zijn plaats heeft in een zeker, vaak ruitvormig kader: de stoel bevindt zich nog altijd “in” een schilderij, waarop een wisselwerking bestaat tussen voor- en achtergrond. De kunstenaar tracht iets te vangen dat, in tegenstelling tot de nogal gelijkmatige wijze waarop de verf is aangebracht, duidt op beweging, in zijn optiek een kenmerk van de “levende” stoel(dode materie bestaat niet voor Jassoy – hoe traag de atomen zich ook bewegen, rust is onbestaanbaar). De werken knikken om een, meestal horizontale, as, zoals ook de concrete stoel zich aanpast aan de houding van de bezitter. De gesloten vorm van de schilderkunst wordt min of meer geopend, en een plastisch moment treedt naar voren.
Dan wordt een volgende stap belangrijk: de aan dacht voor de binnenruimte van de stoel – daar waar het voorwerp niet langer waarneembare materie, maar wel concrete ruimte is. De schilderijen nemen nu daadwerkelijk de gedaante van stoelen aan, zij het dat ze tot tweedimensionale proporties zijn teruggebracht. De ruimtes tussen de poten benadrukken de spanning tussen openheid en geslotenheid. De stoel zelf, de tastbare vorm wordt zuiver schilderkunstig behandeld. De schilder Jassoy treed naar voren.
Rein Wolfs
directeur Kunsthalle Bonn